Φυγή

Εκεί που ο δρόμος σταματά και η ζωή φαίνεται να έχει πλημμυρίσει από μια χαοτική σιωπή,

με τα άνθη να έχουν χάσει το χρώμα τους και με τον ήλιο να αργεί να φανεί,

Ξάφνου, φτάνει εκείνη η στιγμή όπου μια ηλιαχτίδα αγγίζει το ιδρωμένο μέτωπό μου και αλλάζει τα πάντα.

Εκεί που στεκόμουν μόνη και φοβισμένη σε ένα σοκάκι αυτής της έρημης πόλης,

να ‘σαι, πίσω μου , με την βαριά και ζεστή ανάσα σου να με ανακουφίζεις από κάθε άλγος, κάνοντας την παρουσία σου αισθητή σε όλο μου το είναι.

Το καθετί ζωντανεύει και πάλι,

τα πάντα αποκτούν χρώμα και άρωμα

και το φως θρονιάζει νωχελικά, εκδιώχνοντας το σκοτάδι.

Ένας ζεστός αέρας παίζει με το φόρεμά μου, την στιγμή που τα δυο σου κρύα δάχτυλα χαϊδεύουν τα άστατα μαλλιά μου.

Εκεί είναι που το πνεύμα αποδεσμεύεται από το σώμα με ορμή και ενώνεται με το δικό σου.

Με την ηδονή αυτή να κυριεύει στο σώμα μου,

παίρνω την απόφαση να γυρίσω διστακτικά το κεφάλι,

αντικρύζοντας την αγνότητα και την λάμψη σου.

Τα δάκρυα των ματιών μου καταλήγουν φωτιές στο έδαφος, προσδίδοντας μια αίσθηση αγνότητας στην ατμόσφαιρα

και εσύ , με το βλέμμα σου, που φτάνει μέσα στην ψυχή μου, χαμογελάς ελαφρά και ήρεμα.

Σιωπή.

Τα λόγια περισσεύουν όταν μιλούν οι ψυχές.

Όλα παγώνουν, όλα γίνονται κατάλευκα,

μα, μόλις πάω να σε αγγίξω, να σου ξεστομίσω την πιο όμορφη λέξη,

η λογική υπερτερεί της ανάγκης μου να σου εξωτερικέυσω τα συναισθήματά μου και όλα χάνονται στην στιγμή.

Η ίδια χτίζω ένα πελώριο γκρίζο τείχος , για να μείνω μακριά σου.

Οι ανασφάλειες μου και η επιθυμία μου να σε προστατέψω από τον άρρωστο και σκοτεινό εαυτό μου με οδηγούν στο αδιέξοδο.

Με την άλογη και επίπονη φυγή μου, τα κάνω όλα πιο δύσκολα.

Με τα συναισθήματα αυτά, που είναι έτοιμα να εκραγούν από μέσα μου ,καταπιέζομαι και πνίγομαι στην φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Το κόκκινο παράθυρο του πόθου μου έχει ραγίσει πια.

Και τώρα, γράφω εδώ τις ανόητες σκέψεις μου, που καμία σημασία δεν έχουν, γιατί με παρασέρνει η τάση για φυγή.