Πέρασμα σκέψεων

Χαντάκι κατακριτέων και παρανοϊκών αισθήσεων η ζωή,

και εγώ συχνάζω σ’αυτό κάθε στιγμή που το πνεύμα και ο νους αποδεσμεύονται από το σώμα.

Χειμωνανθός με άρωμα απελπισίας κάνει χίλια κομμάτια την ψυχή και την συνείδησή μου.

Άραγε, μπορούμε να αντιληφθούμε το τί είναι πραγματικό και τί όχι;

Μένω άπραγος, απαθής και άοπλος για άλλη μια φορά στην πάλη με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Καλούμαι να αντιμετωπίσω το τέρας που έχει γίνει ένα με την ύπαρξή μου.

Κάτι σταμάτησε να πηγαίνει σωστά και πλέον κάνει βόλτες στον χρόνο.

Αντίστροφη μέτρηση σε ένα ρολόι δίχως δείκτες, δίχως όρια και τέλος.

Ανεξέλεγκτη η ταχύτητα που διανύουμε σε έναν κόσμο με κίβδηλα χρώματα, δίχως τόλμη και ελπίδα.

Ξέχασα το μονοπάτι που με οδηγούσε στο χαντάκι, μα βρήκα ένα άλλο μέσα στο οποίο μπορώ να βυθιστώ σε ύπνο βαθύ και γαλήνιο, να χαθώ, να ξεχαστώ και να ξεχάσω.

Αυτό το κάτι έσπασε.

Ετοιμάζω, λοιπόν, τον λιτό μου επιτάφιο που ίσως με οδηγήσει κάπου αλλού.

Σιωπή ανάμεσα στις κραυγές και ένα μικρό κορίτσι που δεν ωρίμασε την στιγμή που «έπρεπε».

Νιώθω το αύριο να πλησιάζει με ορμή και τρόμο, μα θα προσπαθήσω να διακόψω την απειλητική πορεία του που στον διάβα της δεν υπολογίζει εικόνες και στιγμές του παρελθόντος.

Μάτια χιλιοσκουπισμένα από δάκρυα ματαιότητας.

Ποιος γνωρίζει και ποιος με ξέρει;

Κύκλος κανόνων και «πρέπει» μου δίνει μια απαλή ώθηση για άλλη μια βουτιά στα βαθειά.

Θάλασσα ο πόνος και εγώ άλλη μια σημαδούρα χαμένη ανάμεσα σε πόσες άλλες, δίχως ίχνη για το τί γυρεύω εδώ.

Τι όμορφα που με χτυπά σήμερα ο καπνός στο πρόσωπο.

Έντονος προβολέας με περιλούζει τόσο εμένα όσο και την ψυχή μου.

Έρπομαι στα σπλάχνα του έρωτα για να συλλέξω κομμάτια ενός παζλ, μα τα χέρια μου τρέμουν και το είναι μου φοβάται ολοένα και περισσότερο.

Υπάρχει καμιά εφημερίδα να διαβάσω κανένα ευχάριστο νέο;

Το σκοτάδι αρχίζει να τυλίγει τα πάντα,

μα αυτή την φορά βλέπω καθαρά.

Χαζοτράγουδο που κάτι μου θύμιζε γίνεται ανυπόφορος πόνος στα αυτιά.

Έχει, τελικά, κάποιο νόημα έστω και η παραμικρή προσπάθεια ή μήπως ο κώδωνας του κινδύνουέχει χτυπήσει αρκετές φορές;

Έχασα το μέτρημα.

Κουράστηκα, λαχάνιασα και βαρέθηκα να προσπαθώ να βρω κάποια ουσία στα πράγματα.

Πάντως, σήμερα ο κρύος αέρας σαν να μου γνέφει με λίγη παρηγοριά το κορμί.

Μα αυτό δεν φτάνει.

Φεύγω αφήνοντας πίσω μια αλλόκοτη πορεία και ένα χαμογελαστό παιδί που θα δίνει χαρά και λίγη δύναμη από την δύναμή του στον καθένα ξεχωριστά.

Φίλοι και λοιποί περαστικοί φροντίστε να ξεδιπλώσετε την αλήθεια χωρίς δισταγμό και πόνο,

κι εγώ θα υπάρχω σαν μια μακρινή σας ανάμνηση..

Καταχνιά